mapa Grecji Położenie geograficzne. Grecja leży w południowo-wschodniej Europie. Obejmuje południową część Półwyspu Bałkańskiego, 114 dużych wysp i około 2.000 małch wysepek. Powierzchnia kraju wynosi 132 tysiące km2, w tym 19% stanowią wyspy.
Od południa Morze Śródziemne
Od wschodu Morze Egejskie
Od zachodu Morze Jońskie
Jest jedynym krajem Unii Europejskiej, które nie graniczy z innym członkiem Unii. W skład Grecji kontynentalnej wchodzi:
    • Attyka
    • Peloponez
    • Grecja Centralna
    • Tesalia, Epir
    • Macedonia
    • Tracja
      • Zachodnie wybrzeże Grecji kontynentalnej to wyspy Jońskie:
      • Kerkyra (Korfu)
      • Kefalonia
      • Lefkada
      • Zakinthos
      • Itaka
      • Paksi
      Morze Egejskie to wyspy: Kreta, Eubeja, Ikaria, Chios, Rodos, Samos, Kos, Lesbos, Thasos,Samotraka.
      Archipelagi: Cyklady, Sporady i Dodekanez.
      W Zatoce Sarońskiej pomiędzy Attyką i Peloponezem znajduje się grupka małych wysepek: Egina, Salamina, Poros i Hydra.
      Ukształtowanie terenu.
      2/3 powierzchni kraju zajmują góry. Najwyższy szczyt Mitikas ( 2.917 m n.p.m) leżący w masywie Olimpu. W centralnej części kraju ciągnie się łańuch gór Pindos, będący przedłużniem Gór Dynarskich, z drugim pod względem wysokości szczytem Smoliskas (2.637 m n.p.m). Na zachodzie wznosi się wapienne pasmo Epiru. Na Peloponezie ciągnie się pasmo górskie Parnon i Tajget ze szczytem Ilias - (2.404m n.p.m.). Górzyste są takżę wyspy greckie: Kreta ze szczytem Psiloritis (2.456m n.p.m.) w górach Idi. Wyspy Egejskie to wierzchołki starych zatopionych masywów górskich. Niziny występują głównie w dolinach rzek Tracji i Macedonii oraz na wybrzeżach Attyki i zachodniego Peloponezu. Natomiast kotliny śródgórskie występują w Tesalii i Beocji. Rzeki w większości: krótkie, bystre o zmiennych wodostanach, latem częściowo lub całkowicie wysychają. Najdłuższą rzeką jest Aliakmon - 297 km. Gleby są przeważnie kamieniste i mało przydatne rolniczo. Tylko na nizinach Macedonii i Tracji oraz na Nizinie Tesalskiej występują żyzne gleby. Najobfitsze w wodę rzeki:
      • Wardar
      • Struma
      • Mesta
      • Pinios
      Krainy geograficzne w tym historyczne.
      Grecja kontynentalna.
      W Grecji kontynentalnej można wyróżnić trzy zasadnicze części:
      1.Grecja Północna (Macedonia i Tracja)
      W starożytności Grecja Północna obejmowała Epir i Tesaliż. W czasach współczesnych granica przesunęła się na północ i Grecja Północna obejmuje Mcedonię i Trację. Macedonia jest największym regionem Grecji. Znajduję się tu drugie co do wielkości miasto kraju – Saloniki. Na południe od Salonik, w północną część Morza Egejskiego, wcisną się Półwysep Chalkidiki, rozgałęziający się na trzy "palce": Kasandra, Sithonia i Athos, które w starożytnośći były wyspami. Wschodni "paluch" (Athos) zajmuje Autonomiczna Republika Mnichów. W południowej części Macedoni, na granicy z Tesali znajduję się najwyższy szczyt Grecji – Olimp. Właściwie Olimp to cały masyw górski o powierzchni 1.270 km2, którego najwyższym szczytem jest Mitikas 2.917 m n.p.m. Leżąca na wschód od Macedonic Tracja graniczy z Turcją, co ma wpływ na charakter tego regionu. Jest tu widoczne zwłaszcza w architekturze jak i życiu codziennym.
      2.Grecja Środkowa (Epir, Tesalia, Grecja Centralna i Attyka)
      Epir położony w północno- zachodniej części, to region górzysty o najwyższych w całym kraju opadach atmosferycznych. Tylko nad samym wybrzeżem Morza Jońkigo są niewielkie niziny. Epir graniczy z leżącą bardziej na wschód Tesaliż, wysokim łańsuchem gór Pindos. Tesalia to regin w dużej mierze nizinny. Obejmuje faliste i pagórkowate tereny Niziny Tesalskiej, którą otaczają wysokie masywy górskie - Olimp, Pindos, Othris, Ossa i Pelion. W krajobraz Tesalii wpisuje się grupa kilkusetmetrowej wysokości stromych skał i zbudowanych na ich wierzchołkach bizantyjskich klasztorów (Meteory). Największa rzeka Tesalii – pinios pod koniec swego biegu płynie malowniczą doliną Tempe, pomiędzy masywem Olimpu, a górami Ossa i wpada do Morza Egejskiego.
      3.Grecja Centralna - historyczna Grecja.
      Znajduje się tam kilka mniejszych krain, poczynając od zachodu: Akarnania, Etolia, Doryda, Lokryda. Na południe od Dorydy znajduje się Fokida, a dalej na południowy wschód - Beocja i Attyka. Jedyna droga (omijająca góry) z Grecji Północnej do Centralnej wiodła w starożytności przez położony nad wybrzeżem Morza Egejskiego wąwóz Termopile. Wąwóz ten stanowił niezwykle strategiczne miejsce i był świadkiem heroicznej walki i śmierci kilkuset Spartan podczas najazdu Persów w 480r. p.n.e. W górzystej Fokidzie, nad Zatoką Koryncką wznosi się rozległy masyw Parnasu (2.457 m n.p.m.) W jego zachodnich zboczach ukryte są ruiny sanktuarium Apolina w Delfach. Na południowy-wschód od Parnasu rozciąga się nizinna Beocja, znana z historycznych bitew pod Platejami i Cheroneją. Na południe od Beocji znajduje się uboga w wodę i gorąca Attyka.
      - Attyka
      Tu leży stolica Grecji - Ateny z portem w Pireusie, historyczny Maraton oraz słynący z pięknych zachodów słońca, przylądek Sunio. Z położonego na południowy-wschód od Aten masywu Pentelikonu od starożytności do dnia dzisiejszego wydobywany jest biały marmur. U wschodnich wybrzeży Beocji i Attyki leży, oddzielona wąskś cieśniną, duża wyspa - Eubeja.
      Grecja wyspy:.
      Wyspy Jońskie:
      Archipelag wysp greckich położony jest na Morzu Jońskim, wzdłuż zachodnich wybrzeży Grecji. Główne wyspy archipelagu to Kerkira (Korfu), Kefalonia (Kefalina), Lefkada (Lefkas), Zakinthos (Zakyntos), Itaka oraz Paksi. Do Wysp Jońskich zalicza się także samotna Kytera (Kithira), leżąca u południowych brzegów Pelponezu, choć administracyjnie związana jest z Wyspami Sarońskimi. Powierzchnia wysp jest przeważnie górzysta, o wzniesieniach sięgających nawet ponad 1.600 m n.p.m. (Kefalonia). Mieszkańcy wysp żyją głównie z upraw winorośli, oliwek, cytrusów, rybołówstwa i turystyki. Największe znaczenie turystyczne ma Kerkira, przyciygająca turystów bujną zielenią i pięknymi plażami - piaszczystymi na wschodzie i skalistymi na zachodzie.
      Wyspy Egejskie:
      Południowe Wyspy Egejskie.
      Najwiiększą wyspą Grecji jest wysunięta najbardziej na południe Kreta. Długość wyspy wynosi 260 km, a najwiąksza szerokość 60 km. Prawie cały teren Krety pokrywają góry o wysokości dochodzącej do 2.500 metrów (Psiloritis lub Idi - 2.456 m n.p.m.). Klimat wyspy jest bardziej gorący od pozostałych regionów Grecji, a wysokie opady (do 2000 mm w górach) dorównują tylko górzystemu Epirowi. Część Morza Egejskiego wokół Krety nazywana jest często Morzem Kretńskim. Na północny-wschód od Krety, u zachodnich wybrzeży Turcji, leży archipelag Sporady Południowe. Większa część tego archipelagu, złożona z 14 dużych i 3 mniejszych wysp, nazywana jest Dodekanez co oznacza "12 Wysp". Największe wyspy archipelagu to: Kos, Rodos, Karpathos, Kalimnos oraz Ikaria i Samos. Kos i Rodos to obok Krety najpopularniejsze wyspy na spędzenie letniego urlopu. Na północ od Krety i południowy-wschód od Attyki leżą Cyklady. To grupa ponad 200 niewielkich, górzystych wysp o skalistych wybrzeżach. Największymi wyspami są: Naksos, Andros, Paros, Tinos i Milos. Nieco mniejsza Thira (Santorini) posiada w swej środkowej części aktywny wulkan Kajmeni (131m n.p.m.). Na północy wyspy znajduje się głęboka wcięta zatoka, pozostałość po potężnym wybuchu wulkanu, który zniszczył znaczną część wyspy( około 1525r. p.n.e). Pomiędzy Attyką i Peloponezem, w Zatoce Sarońskiej znajduje się grupka małych wysepek: Egina, Salamina, Poros i Hydra. Północne Wyspy Egejskie.
      Największą wyspą w regionie północnym jest leżąca u wschodnich wybrzeży Attyki i Beocji Eubeja (Evia). Od Półwyspu Bałkańskiego oddzielona jest wąską cieśniną, przez którą przebiega most. Bliska odległość od stałego lądu i bezpośrednie połączenie komunikacyjne sprawia, że Eubeja ma charakter zbliżony do pobliskiej Attyki - bardziej przemysłowo-rolniczy niż rolniczo-turystyczny (jak inne wyspy). W północno-zachodniej części Morza Egejskiego leżą: Skiros, Skopelos, Alanisos, Skiathos i kilka mniejszych wysepek. Ze względu na deficyt słodkiej wody większość małych wysp nie jest zamieszkana. Powierzchnia wysp jest wyżynno-górzysta. Wyspy te należą administracyjnie do Tesali, za wyjątkiem Skiros, należącej do okręgu Grecji Centralnej. W północnej części Morza Egejskiego znajdują się Thasos i Samotraka, a u wybrzeży Turcji, leżą trzy duże wyspy: Limnos, Lesbos i Chios oraz dwie mniejsze Ikaria i Samos - geograficznie zaliczane do Dodekanezu.
      Klimat.
      Grecja leży w strefie klimatu podzwrotnikowego śródziemnomorskiego. Charakterystyczne w tym klimacie są długie, gorące i suche lata oraz łagodne, wilgotne zimy. Rozpiętość równoleżnikowa kraju sprawia, że różnice w klimacie części północnej i południowej są wyraźnie widoczne. W górach zachodniej Grecji i na Peloponezie zimą występują duże opady śniegu, a wiosną i jesienią deszczu. Lata są tam pogodne i gorące. Na wybrzeżu zachodnim temperatura jest umiarkowana, a wilgotność wyższa niż gdziekolwiek indziej. W Macedonii i Tracji ilość opadów jest w sumie stała w ciągu całego roku. Morze Egejskie wywiera łagodzący wpływ na temperaturę na wyspach i wschodnim wybrzeżu kraju. Latem temperatura w okolicach Aten jest bardzo wysoka, zimą zaś rzadko spada poniżej zera, wówczas występują intensywne opady deszczu. Bywają jednak zimy, gdzie występują opady śniegu. Na północy zaznacza się dominacja klimatu podzwrotnikowego kontynentalnego - chłodniejszego i wilgotniejszego niż w reszcie kraju. Dzięki temu roślinność Tracji i Macedonii jest bogatsza niż w pozostałych regionach. Średnia temperatura w styczniu wynosi około 5-7 C, w lipcu około 25-27 C. Średnia roczna temperatura Grecji Północnej wynosi 16 C. W Grecji Środkowej i Południowej średnia temperatura wynosi od 8-10 C zimą do 27-28 C i więcej latem (średnia roczna - 18 C). Na najbardziej wysuniętych na południe wyspach (Rodos, Kreta) zimy są jeszcze łagodniejsze (13 C), a lata gorętsze (29 oC). Średnia roczna temperatura na tych wyspach przekracza 19C. Opady w Grecji nie są obfite, a latem występują sporadycznie (za wyjątkiem wysokich partii górskich). Średnia roczna suma opadów waha się od poniżej 400 mm na wybrzeżu wschodnim i wyspach Morza Egejskiego do 1000 mm na Wyspach Jońskich i wybrzeżu zachodnim. W akwenie Morza Egejskiego latem wieje meltemi zwany też przez Greków etezja (gr. etesiae). Jest to charakterystyczny dla tego regionu łagodny, suchy wiatr wiejący regularnie każdego roku w porze ciepłej (od czerwca do października) z północy lub północnego-wschodu. Meltemi budzi się zwykle około południa, osiągając wczesnym popołudniem siłę od 4 do 7-8 oB i słabnie lub cichnie zupełnie o zmierzchu. Najsilniej wieje w centralnej części Morza Egejskiego nad archipelagiem Cyklad oraz w okolicy wyspy Kos. Meltemi w odróżnieniu od innych wiatrów zamierających w nocy jest wiatrem wielodniowym, może trwa?ćod kilku do kilkunastu dni (zwykle 3-4). Wiatr ten ma "chłodzące" działanie w czasie upalnego w tym regionie lata.
      Czas.
      Czas w Grecji wyprzedza o 2 godziny czas Greenwich i o 1 godzin? inne kraje europejskie, w tym Polską.
      Ludność.
      Grecja jest krajem jednolitym etnicznie - Grecy stanowią 97% ludności. Tożsamość kulturowa Greków jest silnie zakorzeniona w liczącej trzy tysiące lat historii i języku, który nie różni się zbytnio od tego jakim mówiono w starożytnych Atenach. Kultywowaniu kultury i tradycji sprzyja tradycyjny model wielopokoleniowej rodziny greckiej. Średnia gęstość zaludnienia to 80 mieszkańców na 1 km2. Ludność rozmieszczona jest nierównomiernie. Najsilniej zaludniona jest Attyka, niziny Macedonii, północna część Peloponezu, Kerkira i Kreta. Najniższa gęstość zaludnienia jest w górach Tracji i Macedonii, na półwyspie Chalkida, południowym Peloponezie oraz na Cykladach. W miastach mieszka 57,7% ludności (najwięcej w Atenach oraz Salonikach). Grecy są życzliwie nastawieni do turystów. Jeżeli odezwa się do nich w ich ojczystym język to najczęściej ich życzliwość wyraźnie wzrasta.
      Wyznania.
    Grecy to w większości wyznawcy Greckiego Kościoła Ortodoksyjnego (Prawosławnego) - 97,6% ludnościi, muzułmanie - 1,5 %, katolicy - 0,4%, protestanci - 0,1%, inne - 0,4%. Kościół Prawosławny w Grecji jest niezależny organizacyjnie, a prawosławie zgodnie z konstytucją pozostaje religią dominującą.